Shit! (letterlijk en figuurlijk)

Shit! (letterlijk en figuurlijk)

De ontwikkeling van Sen gaat heel erg goed. Hij beweegt zich over de vloer op een manier waar een breakdancer jaloers op zou zijn. Een soort van slangenkronkel waarbij hij zich naar voren trekt aan zijn armen. En snel dat íe is.

Daarnaast kan hij zelf gaan zitten, dit doet hij heel erg netjes. En nu wil hij graag staan. Hij komt op je af en strekt z’n handen uit. Als je dan zijn handjes pakt, trekt hij zichzelf omhoog. Hij gaat eerst op zijn knieën zitten en zet dan eerst een voetje neer en vervolgens de andere. Keurig! 

Wij hebben een hele fijne fysiotherapeute die Sen en ons begeleidt bij zijn motorische ontwikkeling. Zij geeft tips en adviezen hoe wij het beste met hem kunnen oefenen. Hier zijn we heel blij want je ziet hem vooruitgaan. Nu had ze ons wel het advies gegeven om iets stevigere schoentjes aan te schaffen omdat zijn voetjes naar binnen buigen bij het staan. En staan is wat meneer wil, dus op schoenenjacht. 

Manlief had niet zo’n zin om te gaan winkelen, dus had ik mijn vriendin opgetrommeld. Zij wilde gelukkig wel mee (en eigenlijk is dit ook veel gezelliger). De andere kinderen wilden ook niet mee, maar Sen moest natuurlijk wel mee om te passen. 

Schoenwinkel een, twee en drie konden ons helaas niet aan de juiste schoentjes in de juiste maat helpen. Maar, met nog een laatste troef achter de hand, op naar winkel nummer vier. 

Het was erg druk in de winkel, ondanks dat er meerdere medewerkers aan het werk waren. Alle klanten werden al geholpen en we moesten dus even wachten. Op het moment dat ik vanuit mijn ooghoek een vrije medewerkster op ons af zag komen rook ik het… 

Oh nee, het zal toch niet! Nee, niet nu! En jawel hoor; een volle broek. Echt een heerlijk moment uitgekozen Sen. Daar sta je dan. Negeren en hopen dat we snel klaar zouden zijn of toch maar even snel naar de auto lopen om te verschonen? Shit, wat zal ik doen?

Maar ja, we wilden onze “beurt” in de winkel ook niet voorbij laten gaan. Omdat we inmiddels al even op pad waren en het buiten toch net wat mooier weer was dan ik verwacht had, brak het zweet me inmiddels al uit. En dan ook dit nog. 

Dus toen de dame in kwestie dichterbij kwam heb ik me (of eigenlijk Sen) netjes geëxcuseerd en verteld waar we naar op zoek waren. Ze moest een beetje lachen (als een boer met kiespijn, dat dan weer wel) en zei “ik dacht al zoiets te rruiken”. Daarna zette ze heel subtiel de airco aan. Ze bleef erg beleefd, arm mens. Gelukkig voor mij moest ze even later naar het magazijn om de goede maat te halen. Op het moment dat ze uit het zicht verdwenen was heb ik een sprintje naar de auto getrokken (die stond godzijdank heel dichtbij) en heb ik snel de verschoningsspulletjes gepakt. In de winkel ben ik in een afgezonderd hoekje op de grond gaan zitten en toen ze terugkwam waren we al bijna klaar. Pff, gered. Ik voelde de straaltjes zweet over m’n rug lopen. Waarom altijd op de meest onmogelijke momenten? Het is bijna of ze het erom doen. 

Ik was erg blij dat ze schoentjes hadden die én geschikt waren én goed pasten. Want de winkel durfde ik niet natuurlijk meer te verlaten zonder er een paar schoentjes te kopen. 

Gelukkig vond manlief de schoenen ook mooi.